JAZZ¹

          Gdy miałam dziewięć lat tata po raz pierwszy zabrał mnie do Piwnicy pod Baranami na koncert polskiego pianisty, jazzmana² Adama Makowicza. Mój tata, który kochał, kocha i będzie kochać jazz, próbował i we mnie zaszczepić tę miłość. I to z dobrym skutkiem. Wprawdzie sama nigdy za dobrze nie śpiewałam, to
jednak zawsze, odkąd tylko sięgam pamięcią, lubiłam wsłuchiwać się w tę
oryginalną muzykę, odnajdywać ład i harmonię w mieszaninie dźwięków trąbki, klarnetu, fortepianu, saksofonu i perkusji. Lubiłam zamykać oczy i siłą wyobraźni przenosić się do Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, do Nowego Orleanu – tam, gdzie narodził się jazz. I wtedy zawsze zdawało mi się, że słyszę te pierwsze murzyńskie ballady, hymny, marsze i religijne pieśni, które stały się źródłem jazzu. Zdawało mi się, że słyszę jak Louis Armstrong³ wygrywa na trąbce swe jazzowe kawałki...
          Ten „mój” pierwszy koncert był wyśmienity. Wspominam go bardzo ciepło.

          Pamiętam swoje dziesiąte urodziny. To był gorący sierpień. Rodzice podarowali mi książkę pt. Historia muzyki. Od razu zabrałam się do jej studiowania. Oczywiście najpierw sięgnęłam do rozdziału o jazzie. Do dziś trudno mi uwierzyć,
że jazz – muzyka, która zrodziła się na przełomie XIX i XX wieku nie tylko przetrwała do czasów współczesnych, ale stała się jednym z głównych rodzajów światowej muzyki. Jazz grają wszędzie – i w Ameryce, i w Europie, i w Azji,
i w Australii. Pewnie też na Antarktydzie. Tata zawsze powtarzał mi, że jazz to król muzyki. I chyba coś w tym jest. Jazzu nie da się nie lubić.

          Nie zapomnę niespodzianki, jaką zrobiłam tacie na jego 40 urodziny! Zabrałam go na koncert... Gawlińskiego. Owszem, podobało mu się, ale i tak powiedział: „Nic ponad jazz”.

Magda G. ( lat 15)